“De beste boer ooit”, door Hannie Vonk, regio Zeeland
Veel geluk heeft hij niet gekend in zijn leven: geboren in een arm boerengezin kort voor de crisisjaren, getogen op de akkers, weinig opleiding vanwege de oorlog en al vroeg arbeidsongeschikt. Hij mopperde wel eens op zijn lot, maar hij was niet verbitterd. Hij zei altijd: “Ach, dat geldt voor velen uit mijn tijd. Ik heb een lieve, hard werkende vrouw en goede kinderen”.
Wat aan hem vrat was zijn ervaring in de Noordoostpolder. Hier had hij jarenlang gewerkt, keihard, ver weg van zijn Zeeuwse geboortegrond. Hij hielp de polder te ontginnen en geschikt te maken voor de landbouw. Dit met het vooruitzicht om er later voor zichzelf te beginnen. Hij sneed riet, ploegde de zware klei, zaaide en oogstte. Voor dag en dauw vertrok hij lopend naar zijn werk. ’s Avonds laat kwam hij weer terug naar de barak, waar hij met 10 man op een slaapzaal sliep, op een strozak in een houten bed.
Zijn toekomstplan viel in duigen toen een commissie besliste dat hij niet in aanmerking kwam voor een eigen bedrijf. “Waarom…?” Die vraag liet hem nooit meer los. “Werkte hij niet hard genoeg? Had hij te weinig scholing? Was zijn huis niet netjes genoeg geweest toen ze kwamen kijken? Had hij niet het goede geloof?” Hij begreep het niet. De afwijzing kwam hard aan en zwaar teleurgesteld keerde hij terug naar Zeeland.
Hij betrok een bouwval en startte een boerenbedrijf. Hier ontmoette hij zijn vrouw. Zij stond achter hem. Samen bouwden ze aan hun gezin en hun bedrijf. Tot hij op zijn veertigste last kreeg van zijn rug. Tegen alle adviezen in ploeterde hij voort, stug en zwijgzaam. Op zondagen wandelde hij met zijn kinderen langs zijn akkers en zijn vee. Zij voelden zijn liefde voor het land en zijn trots.
Zijn oudste zoon die in Wageningen had gestudeerd, sprak tijdens de uitvaartceremonie een korte tekst. Met tranen in zijn ogen sloot hij af met: “Pa, het leven was niet gemakkelijk voor je, maar voor mij was je de beste boer ooit”.