BINNENSCHIPPER
Zo’n 15 jaar geleden waren er in Limburg nog niet zoveel crematies als nu en ik keek er niet van op om gevraagd te worden voor een ceremonie op het kerkhof, voorafgegaan aan een kleinschalige bijeenkomst bij de uitvaartondernemer.
De overledene was een binnenschipper, 49 jaar oud, plotseling bezweken aan een hartaanval. Binnenschippers leiden een leven dat vooral draait om werk en familie. Eventuele vriendschappen worden pas gevormd tijdens een verblijf in diverse havens en die zijn meestal maar kort. Vandaar dat de uitvaart intiem zou worden. Maar omdat het een vrolijke man was geweest, wensten zijn vrouw en kinderen iets feestelijks en dus hadden ze een vrachtautootje met prachtige bloemen en ballonnen bekleed om daarmee de kist naar de begraafplaats te vervoeren.
De toespraak in de aula verliep zonder problemen, de kist werd op de versierde wagen gezet en de stoet wandelde naar het kerkhof, een paar 100 meter verderop. Ik mocht vooraan mee lopen.
Het was paaszaterdag en met het vooruitzicht van een lekker lang weekend lag de haven van Maasbracht helemaal vol.
De route ging langs die haven en op het moment dat we de hoek omkwamen trokken alle schippers aan een bel, of drukten op de knop van hun scheepshoorn. Er brak een ongelooflijke kakofonie uit die ons de rest van de weg begeleidde. Ik denk niet dat ik toen de enige was bij wie de koude rillingen over de rug liepen. Wat een planning! Wat een eerbetoon door al die collega’s!
Op het kerkhof was eveneens een vrolijke noot aangebracht in de vorm van een net, boordevol ballonnen.
Op het moment dat ik de laatste woorden wilde uitspreken gaf een van die ballonnen een harde knal, gevolgd door een onmiddellijke reactie van de kinderen: “Dat was pap!”
Even later ging er een kleurrijke wolk ballonnen de lucht in, eentje bleef achter op het graf.
Liesbeth Quaadgras
Spreker bij regio Limburg